Katman.

Kasım’a Razı Günahkâr

İntikamdım oysa.

Sizin normalliğinize açılmış en derin yara.

Renklerimi kusarken, sizin sahte dualarınızı boğuyordum.

Bir çiçek olarak doğdum, lanet olarak kaldım.

Şimdi donmuş köklerimle hâlâ tutunuyorum,

Çünkü düşmek bile size benzemek olurdu.

Çünkü iyileşmek demek, cellatla aynı sofraya oturmak demek.

Siz hep vazgeçtiniz.

Ben sadece sustum.

Beni örnek almayın.

Ben sabır değilim, umut değilim, güzellik hiç değilim.

Ben sıradanlığın iğrençliğine karşı,

Ölümün bile göz ardı ettiği o son kelimeyim: İnat.

Ve inat, yaşamak değil,

Ölümü sonsuza kadar açık tutmaktır.

Ben kasımpatıyım.

Soğuğu sevmem ama ona aitim.

Herkesin sustuğu yerde,

son kez konuştum.

ve o söz, size değil,

bana mezar oldu.